Als high perfomer begrijp je dat je steeds van stabiliteit naar stabiliteit gaat en dat daartussen chaos op de loer ligt. Je kunt nooit continu op het hoogste niveau presteren. Dat kan niemand. Je kunt wel streven naar dat hoogste niveau. Wanneer je nooit in een stabiliteit komt, zul je ook nooit aan die prestatie toekomen. Daarom moet je altijd bezig zijn met hoe je die nieuwe stabiliteit kunt creëren. En wanneer je al vaker ingezakt bent, heb je vast ook geleerd hoe je sneller weer in een nieuwe stabiliteit kunt komen.
Het is heel moeilijk om dingen los te laten en ‘je ziet het pas als je het door hebt’, zoals Cruijff zei. We denken vaak dat we er meer geld tegenaan moeten gooien, harder moeten werken, meer controle moeten hebben, maar dan wordt het nog chaotischer, omdat de onderliggende aannames niet meer kloppen. Je ziet dat veel systemen tot op hun max zijn doorgevoerd. De mogelijkheid van stoppen is bijna nooit aan de orde. Maar je ziet ook positieve voorbeelden. In de zorg bijvoorbeeld kunnen we veel klagen over de bureaucratie, over systemen waar we op wachtlijsten terechtkomen en na drie maanden pas aan de beurt zijn, maar er zijn ook zorgverleners die het anders aanpakken en kunnen zeggen: kom morgen maar! Het is hetzelfde tijdsgewricht en de een zegt: kom morgen maar, en de ander: bel terug over een paar maanden. Die laatste zorgverlener is niet onaardig, maar er klopt daar iets niet aan het systeem. We hikken echt tegen systeemveranderingen aan. Eenvoud betekent terug naar de kern.